ငါမငိုဖူး
ျပာပံုမွာလူးတဲ့ဘ၀
လြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းစရွာတုန္း
မင္းအမုန္းကိုေမ့လို႔
အေငြ႕ပ်ံေနတဲ့မ်က္ရည္
ေလေပြနဲ႔ သစ္ရြက္
ေခြၽးစက္ေတြ ေခြၽရဦးမယ္
တကယ္ပါ စင္သီယာ
ငါမငိုဖူး ...
ပထမဆံုး မင္းအတြက္ငါ
ေသခဲ့တာၾကာၿပီ
မေႂကြနဲ႔စင္သီယာ
ငါ ...
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
ငါ့ကဗ်ာ ဘယ္မွာလဲ
မရဲတရဲ ေမးခြန္း
တိုးတိတ္လြန္းမွာသိတယ္
နယ္မခ်ဲ႕မီနဲ႔ ေ၀ဒနာ
ငါမေနတတ္ဖူး
အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြမ္းခ်င္းကို
မင္းဘာေၾကာင့္ နားေထာင္ခ်င္တာလဲ
အသဲမွာစြဲတဲ့ ႁမွားခ်က္ဟာ
လူမသိဘဲ အသက္ေသေစတယ္
ေႏြမွာျဖစ္တဲ့ မိုးတိမ္ဟာ
မုတ္သုန္မလာခင္ အိပ္စက္ရဦးမယ္
မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရယ္ေမာသံမွာ
ငါေသခဲ့ၿပီ စင္သီယာ
ငါ့ကဗ်ာဘယ္မွာလဲ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
.. စင္သီယာ ၃ ...
ငါမေျပာေတာ့ဖူး
မင္းဦးေႏွာက္ႏြံအိုင္ေတာမွာ
ေဘာဂေဗဒဇယားခ်ပ္ေတြ
မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့ကိန္းဂဏန္းေတြ
“ေငြ .. ေငြ .. ေငြ ” (မင္းတို႔)
ဆိုေနက် သီခ်င္းတစ္စမို႔
ငါအလြတ္ရေနၿပီ
ဒီအမႈိက္ပံုထဲ၊ ငါ့ကိုမဆြဲနဲ႔စင္သီယာ ငါမလာႏိုင္ဖူး
စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္
ေခြၽးမိုးေအာက္နစ္ပါေစ
မင္းၿပံဳးေန စင္သီယာ
ငါမေျပာေတာ့ဖူး .. ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
မင္းမညာနဲ႔
ကြန္ပ်ဴတာႏွလံုးသားေရွ႕
အသံမဲ့ေနတဲ့ တိတ္တစ္ေခြ
မင္းငိုေနသလား .. အခ်စ္
အက္စစ္မ်က္ရည္ေတြပဲ
ငရဲဆန္လွတယ္
မင္းဘ၀ ... မင္းအသက္
မင္းဟာ စက္႐ုပ္ပဲ
မင္းလုပ္သမွ် ဆႏၵမဲ့တယ္
ယႏၲယားရဲ႕ လည္ပတ္မႈျဖစ္စဥ္မွာ
ေငြဟာ ေလာင္စာပဲ စင္သီယာ
မင္းမညာနဲ႔ ... ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
.. စင္သီယာ ၅ ...
မင္းကို ငါခ်စ္တယ္
ရာစုႏွစ္ေပါင္မ်ားစြာမွာ
လူေတြဒါပဲ ေျပာၾကတယ္
ငါ့အတြက္စကား (၅) လံုး
မင္းအၿပံဳးက ၀ါးၿမိဳခဲ့
သေရာ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ
“ခြၽင္” “ခြၽင္” ျမည္ေနတယ္
ေျမႀကီးသားဘ၀မွာ
အဇၩတၱိကမီးပံုေၾကာင့္
ငါ့ရင္အံုလူသတ္ကြင္းထဲ
သားရဲေတြအစာေတာင္းၿပီး
အသက္နဲ႔အညီအမွ် က်ိန္ဆို
မုိးၿပိဳတယ္ စင္သီယာ
မင္းကို ငါခ်စ္တယ္
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
No comments:
Post a Comment